Vrije yogabeleving en meditatieve dans

Sinds oktober vorig jaar volg ik zelf thuis yoga door middel van de youtube-filmpjes van Tara Stiles. Deze vrouw was mijn eerste echte kennismaking met yoga. De yogastijl die zij geeft is heel instinctief en gaat uit van “move how you feel” en “you are your own guru” en “make your own rules”. Hoewel het doen van yoga door middel van een video inhoudt dat je de oefeningen nadoet, voelt het niet dwingend en strikt en voel je je zowel tijdens de oefeningen als na afloop open en vrij. Zo vrij en open als een kind. Had ik yoga maar eerder ontdekt dacht ik, het had me op veel momenten in mijn leven zelfvertrouwen gegeven en comfortabeler in mijn schoenen te laten staan.

Na deze positieve kennismaking met yoga besloot ik een abonnement te kopen bij een populaire yogaschool in Utrecht. Elke week probeerde ik een ander type les uit, variërend van Ashtanga Vinyasa, Vinyasa, Yin en Iyengar yoga. Elke les was een mooie ervaring maar geen één les gaf me dat zelfde vrij gevoel als ik in de lessen van Tara Stiles ervaarde. Hoe meer Indiase termen er genoemd werden, hoe minder ik me thuis voelde in de yogastijl. De les van Suzan op de vrijdagmiddag was een positieve verassing. De naam van de les was Yogilates, wat mij het idee  gaf dat deze les een losse benadering van yoga had, het wilde immers yoga combineren met pilates! Suzan zei dat we de les begonnen met dansen. Dit maakte me benauwd. Ik dacht aan de pasjes die we heel soms moesten doen op de middelbare school en hoe vreselijk ik Jazzdance vond toen ik daar ‘op’ ging toen ik ongeveer tien jaar was. Ik vroeg me af of ik de les nog uit kon lopen. Maar dit vond ik heel erg onbeleefd. Doe maar zo goed mogelijk mee, zei ik toen tegen mezelf. Wat volgde was een halfuur met de ogen dicht dansen op lichte muziek, van kleine ingetogen bewegingen naar grotere expressievere bewegingen waarbij gefocused werd op verschillende delen van het lichaam. Geen pasjes maar je gevoel volgen! Eindelijk een type dans waar ik me in kon vinden. Vooral veel aandacht was er voor “the whole length of the spine”. Het focussen op de ruggengraat was helemaal nieuw voor mij, maar het voelde vertrouwd en logisch. We moesten indenken dat we de energieën om ons heen, vooral de energie van de aarde, door onze ruggengraat lieten stromen en deze energieën gebruikten in onze bewegingen.  Zo voel je niet alleen maar dat je beweegt maar ook dat je je ‘laat bewegen’. Het ‘laten bewegen’ was ontzettend bevrijdend.

De manier van dansen bleek Movement Medicine te heten, en ik ben dit hierna regelmatig gaan doen. Als het me lukt om mijn gedachtes los te laten, kom ik in een staat waarin ik mezelf voel samenvallen met de wereld om mee heen, alsof de wereld een soort zacht kussen is dat je opvangt. De andere dansers bekijk ik dan op dezelfde manier, alsof er geen grenzen van onze huid zijn, alsof de energieën van de verschillende dansers samenvloeien.  Het is de kunst dit gevoel mee de dag in te nemen. Ik hoop dat door het delen van dit stukje een beetje te doen!